Het verhaal over spoorhuis Rijnlanderweg is eveneens op een enkel onderdeel aangepast. Een overbodige komma. Maar die is er dus ook mooi uit.
Op een heldere winteravond in januari 1982 liep Jos de Guijtenaere met zijn gezin de oprijlaan van de oude wachterwoning aan de Rijnlanderweg in Nieuw-Vennep op. ,,Je moet je voorstellen”, beschrijft hij 25 jaar later, ,,het was volle maan en die scheen prachtig op de dennenbomen langs het laantje. Er lag overal een dun laagje rijp. Het was zo idyllisch. We waren op slag verliefd op dit huis. We hebben nog even naar binnen gekeken – het stond toen al leeg – en besloten ter plekke: ja, dit is het.”
Hoe mooi hij de woning ook vond, het heeft De Guijtenaere er niet van weerhouden spoorhuis 21 in de decennia daarna tamelijk ingrijpend te veranderen. ,,Veel dingen moesten we wel aanpakken. Er stond aan de noordkant een versleten, armetierig houten bijgebouwtje, een soort schuurtje met een piepkleine douche erin. Dat hebben we afgebroken en vervangen door een groot stenen bijgebouw.”
Ook het interieur is stevig onder handen genomen. ,,Het was allemaal wat hokkerig. Een piepklein keukentje, een heel smal halletje en boven vrij kleine kamertjes. Door de uitbouw naast het huis hebben we de bovenverdieping ook kunnen vergroten. Het is allemaal aanzienlijk ruimer nu.”
Het comfort in het huis is volgens De Guijtenaere sinds 1982 ook met sprongen vooruit gegaan. ,,Destijds was er nog geen aardgas. We verwarmden alles met stookolie. Dat is sowieso al duurder, maar doordat het huis zo lek was als een mandje, werd het helemaal een kostbare geschiedenis. Er was geen spouwmuur, alles was enkel glas en het dak was niet geïsoleerd. Als er in de winter de wind er flink opstond, was het huis gewoon niet warm te krijgen. Ik geloof dat er per jaar 4000 gulden aan olie doorheen ging. Een enorm bedrag toen. Nu nog trouwens.”
Er kwam dubbel glas, dakisolatie én aardgas. Zelfs de aanvoer van elektriciteit werd gemoderniseerd. ,,Toen we er net kwamen wonen, hingen de elektriciteitsleidingen nog aan palen langs de weg. Die gaan nu gelukkig gewoon door de grond. Maar een van die palen heb ik nog bewaard. Hij doet nu dienst als wasrek.”
Nabij die paal is trouwens een van de weinige tastbare herinneringen aan de Haarlemmermeerlijnen te vinden: het grind op een betonnen vijver en een stenen barbecue. ,,De boer hierachter haalt op het tracé van die lijn nog geregeld zware grind naar boven dat vroeger op de spoordijk lag. Dat gooide hij vervolgens allemaal op een hoopje. Samen met de kinderen hebben we dat een keer verwerkt in die vijver en barbecue. Dat ziet er wel geinig uit.”
De Guijtenaere vindt het trouwens opmerkelijk hoe de contouren van de lijn bij tijd en wijle nog steeds opduiken in het veld. ,,Als het droog is, zie je het spoor gewoon nog door het land lopen. Het is daar vlekkeriger dan de rest van de grond. Grappig, wat mensen maken verdwijnt nooit helemaal.”
De akkers om het huis in het buurtschap ’t Kabel zorgen voor een prachtig, weids uitzicht. ,,We horen vaak: jullie wonen op het mooiste plekje van Haarlemmermeer. En daar zijn we het wel mee eens, hahaha. Het ís hier in één woord geweldig. Onze kinderen hebben zich, toen ze jong waren, helemaal kunnen uitleven. Hutten bouwen, kabelbanen maken, het kon hier allemaal. Een nadeel is wel dat je altijd twee auto’s moet hebben, anders komt je vrouw, of jij, nergens. En we moesten de kinderen overal en altijd brengen, bij alles wat ze deden. Na schooltijd was mijn vrouw een soort persoonlijke vervoersdienst voor hen. Maar goed, het was het allemaal waard. Ik heb niemand horen klagen.”
Ook bij anderen leven de goede herinneringen aan spoorhuis 21 voort. ,,Er zijn geregeld mensen langs geweest die het huis wilden bekijken”, zegt De Guijtenaere. ,,Die bleken er vroeger te hebben gewoond of er vaak te hebben gespeeld. Kleinkinderen van een oude bewoonster, een vrouw die ooit naar Canada is geëmigreerd en nu ver in de negentig is, kwamen hier foto’s maken om naar haar toe te mailen. Ze vonden het fantastisch dat ze nog een keer konden rondkijken. En ook leden van het gezin dat hier ooit woonde – een stel met dertien kinderen – komen af en toe nog langs. Of ze het niet enorm vinden veranderd? Ja en nee. We hebben het nodige verbouwd, maar veel dingen zijn nog steeds hetzelfde. Het karakter van spoorhuis 21 is gebleven.”
Sporen 