Op reis met de dood naar Driehuis-Westerveld

Een beetje vreemd geval, dat station Driehuis. Een echt stationsgebouw heeft het nooit gehad. Soms stond er niet meer dan een paar abri’s en een enkele keer zelfs dat niet. Maar het veranderde wel voortdurend van naam. Alsof de spoorwegmaatschappijen nooit helemaal precies wisten wat ze aanmoesten met de toevoeging waaraan station Driehuis zijn bestaan eigenlijk aan had te danken: begraafplaats Westerveld.Het station begon gewoon als ‘Driehuis’. In 1899 maakte de HSM er ‘Driehuis (begraafplaats Westerveld)’ van, om dat aanhangsel drie jaar later weer te schrappen. In de decennia daarna verschenen op het station alle mogelijke varianten op de borden: van ‘Driehuis’ tot ‘Driehuis (begraafplaats Westerveld) – nogmaals – tot ’Driehuis-Westerveld’ en zelfs tot ‘Westerveld’ – zonder ‘Driehuis’ dus. Het station eindigde zijn werkende leven in 1999 echter in harmonie tussen plaats en begraafplaats als ‘Driehuis-Westerveld’.

Driehuis-Westerveld (laten we die naam voor het gemak maar even aanhouden) ging open in 1885, een paar jaar voordat de begraafplaats in gebruik werd genomen. In de eerste jaren had Westerveld op zijn terrein een speciale aftakking die naar een eigen rouwstation leidde – een mooi, enigszins paviljoenachtig gebouw. Dat zijlijntje zette de overledene en de nabestaanden voor de deur van het rouwstation af. Dat gebeurde tot 1911. Daarna stopten de rouwtreinen alleen nog maar in het oorspronkelijk station Driehuis-Westerveld. Het rouwstation bleef daarna nog geruime tijd staan. Het is pas in 1962 gesloopt.

De voorzieningen op Driehuis-Westerveld zelf waren lange tijd niet om over naar huis te schrijven. Volgens Stationsweb.nl meldde Het Spoor in 1931: ‘De onooglijke schuilplaats is verdwenen. En Westerveld beschikt thans over een gebouwtje dat bijna een station is, alleen ontbreekt de kaartverkoop er nog aan.’ De website laat helaas geen afbeeldingen zien van de onooglijke schuilplaats. Wel wat ervoor in de plaats kwam: een eenvoudig, maar smaakvol wachtlokaal. Zonder kaartverkoopruimte. Maar ja, wie Driehuis-Westerveld is over het algemeen een plek waar je naar toe gaat, al dan niet voor eeuwig. Het is geen plaats waarvan je vertrekt.

Dat smaakvolle gebouw heeft er een kleine twintig jaar gestaan: tot 1950. Daarna moesten reizigers zich zien te redden met iets minder smaakvolle wachtruimte: een rechttoe rechtaan glazen geval met een dak er op. Iets waar je nog niet… Nou ja, maakt u de ongepaste grap zelf maar af.

Tijdens de Lover-jaren hadden de reizigers helemaal geen schuilplaats meer. Er was toen sowieso niet veel meer van het ‘station’ over. Eén perron was volledig buiten gebruik omdat het spoor daar in 1989 was verwijderd. De enige troost die Lovers Driehuis-Westerveld schonk, was een reeks nieuwe lantaarnpalen. Zodat de rouwenden niet in het donker hoefden te verregenen.

Die lantaarnpalen zijn dertien jaar na de opheffing van het spoor nog steeds terug te vinden. Om de zo veel meter rijst een hoge, stemmig groen geverfde metalen paal omhoog. De meeste zijn min of meer verwerkt in de omheiningen van de tuinen die aan het station grenzen. Ze vallen niet echt op. Maar ze zijn er wel.

Wat wel meteen in het oog springt, zijn de perrons. Ze zijn aan de bovenkant weliswaar totaal overwoekerd, maar het groen heeft nog niet erg vat gekregen op de betonnen platen aan de zijkanten van de perrons. Die zien er nog heel herkenbaar en tamelijk gaaf uit – hoewel een enkele boom flink zijn best doet om het beton van zijn plek te wrikken.

Vooral het westelijke perron, de kant waar het spoor dus al bijna 25 jaar is verdwenen, is nu een groene ravage. Oké, een beetje hovenier is waarschijnlijk in een middagje klaar met de begroeiing. Er staat niets waar je houthakkers voor moet inhuren. Maar toch, voor een gewone wandelaar is er naar een paar meter geen doorkomen meer aan. Op het oostelijke perron, dat nog ongeveer tot de millenniumwissel in gebruik is geweest, groeit het groen wat schuchterder. Maar ook dat ziet er allang niet meer uit als een perron waar de Nederlandse Spoorwegen hun goedkeuring aan zouden geven.

Voor de liefhebber van spoorrelieken valt er hier nog heel veel te genieten. Behalve de rails, zijn er de restanten van allerlei spoorapparatuur aanwezig. Naast één van de lantaarnpalen staat een leeg metalen kastje – waarvan ik als technische spoorleek niet durf te zeggen wat er ooit heeft ingezeten, maar het lijkt veel op de kastjes waarmee conducteurs bij vertrek met een sleutel de spoorbomen kunnen laten zakken.

Tussen de bbrokken beton met stukken afgezaagde pijp – waarover ik zelfs geen flauw vermoeden durf uit te spreken. Naast het perron staan kleine, betonnen palen die de NS vaak heeft gebruikt om het spoor af te rasteren. Ze zijn kaal. De draden die er langs liepen, zijn allang verdwenen. Een er achter staand metalen hek heeft de afscheiding zo te zien al decennia geleden over genomen. Maar ook dat is inmiddels overbodig geworden.

Het maakt nog eens duidelijk, voor wie dat nog niet wist bij Driehuis-Westerveld: alles is eindig.