Hardlopen over de IJmuider spoorlijn

Leander Mascini, Fokke Zaagsma, ik en Milo Lambers (vlnr) na de finish van de busbaanloop. Foto: Marionne Min

Sommige dingen mag je gewoon niet aan je voorbij laten gaan. Ik loop graag hard en ik zwerf met plezier over opgeheven spoorlijnen. Meestal zijn die liefhebberijen moeilijk te verenigen (je verzwikt geheid je enkels op die bielsen en dat grind) maar vrijdagavond 31 maart deed zich een uitgelezen kans voor. De nieuwe busbaan over de voormalige IJmuider spoorlijn gaat open en om dat te vieren is er een eenmalige hardloopwedstrijd over een deel van dat trace georganiseerd.

Het was vrijdag dus nu of nooit. En om de symboliek helemaal compleet te maken: het was 31 maart ook precies tien jaar geleden dat mijn eerste boek Sporen werd gepresenteerd. Hoe kan je dat beter herdenken dan door over een verlaten spoor te draven?

En zo meldde ik me vrijdagavond met internetredactie-collega’s Fokke Zaagsma, Leander Mascini en Milo Lambers en 461 anderen bij de atletiekbaan van AV Suomi in Santpoort-Noord. Voor een avond was de busbaan annex voormalige IJmuider spoorlijn helemaal van ons, voordat twee dagen later de HOV-bussen er overheen zouden gaan rijden.

(stuk gaat onder de video verder, Fokke, Leander, Milo en ik zijn rond -12 sec te zien)

Het was een mooie loop, die wat mij betreft rustig jaarlijks mag terugkeren (hebben de chauffeurs straks ook eens een avondje vrij). Het rent fijn over zo’n brede asfaltbaan. Je kunt op je gemak iemand inhalen en je voelt je niet opgejaagd door iemand die jou voorbij wil rennen. Als het aan mij had gelegen, had er dan ook een veel langer stuk van het voormalige spoor in opgenomen mogen worden.

Het busbaanloop-parcours liep van het viaduct onder het spoor (zo’n honderd meter van de plek waar de IJmuider spoorlijn ooit van de spoorlijn Haarlem – Beverwijk aftakte) tot de kruising met de Zeeweg. Zelf had ik graag nog een kijkje verderop willen nemen, bij het voormalige station Velsen IJmuiden-Oost. En als we dan toch bezig waren, was een klimmetje naar het spoorviaduct en een sprintje naar de voormalige halte Casembrootstraat ook nog wel aardig geweest. Dan was de route misschien wel wat langer geworden dan die huidige acht kilometer, maar he, het is een eenmalig, historisch evenement. En we kunnen het hele weekend uitrusten.

Het korte stukje busbaan moest wel heen en terug worden gelopen, dus uiteindelijk hebben de deelnemers best nog een behoorlijke tijd op dit deel van de verdwenen IJmuider spoorlijn kunnen doorbrengen. Onherkenbaar veranderd trouwens, dat trace. Waar ik vier jaar geleden nog langs de roestige rails, de vermolmde bielzen en door groen overwoekerde perrons liep, lag nu nagelnieuw asfalt. Waar ik ooit slalomde langs jonge, opschietende bomen, konden we nu met bijna vijfhonderd mensen moeiteloos doordraven.

Verderop in het parcours, ver buiten de busbaan, hebben we trouwens toch nog een flink stuk verdwenen spoor meegepakt. De organisatoren hadden in de route namelijk ook het pad opgenomen dat op het in 1957 overbodig geworden stuk spoor is gelegd (van de Duin- en Kruidbergerweg in Santpoort-Noord tot de Duin- en Kruidbergerweg in Driehuis). Een mooi, landelijk onderdeel van de loop, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat tegen die tijd de vermoeidheid een beetje begon toe te slaan en ik iets minder oog kreeg voor de omgeving.

Wat rest aan dit historische hardloopevenement zijn de herinneringen en een medaille.

En een speciaal shirt dat door iedereen spuuglelijk werd gevonden, maar dat ik nog met veel liefde zal dragen.