Milarca Wederfoort probeert met haar grand café in station Santpoort Zuid een droom waar te maken. Dat is misschien niet heel opmerkelijk. Er zijn wel meer mensen die op uiteenlopende plekken een ultieme wens proberen te realiseren. Wat het wel bijzonder maakt, is dat het niet háár droom is. Sterker nog, ze zag er in het begin eigenlijk niets in. Maar dat begint te veranderen. Santpoort-Zuid gaat er nog heel wat merken van grand café Milarca.
,,Toen mijn man Jan Böhm in 2011 zijn baan verloor als bankdirecteur, wilde hij iets totaal anders’’, vertelt Milarca Wederfoort In de voormalige wachtruimte van het station. ,,Hij wilde een eigen grand café. En het liefst in dit oude station. Daar was hij helemaal verliefd op. Ik probeerde het hem nog uit zijn hoofd te praten. Ik vond een grand café prima, maar niet hier. Te bewerkelijk en te weinig klanten, vreesde ik. Maar hij wilde van geen wijken weten. En dus gingen we hier aan de slag.’’
Ze stopte met haar baan en haalde haar horecadiploma’s. Maar nog tijdens de verbouwing, op 27 juni 2012, overleed haar man. Sindsdien rust de droom op haar schouders. ,,In het begin twijfelde ik nog. Moest ik er wel mee door gaan? Maar op een gegeven moment voelde ik zijn wens om het werk af te maken. Ik kan het niet precies uitleggen, maar mijn overleden man inspireerde me om verder te gaan met het grand café. Heel toevallig kwamen precies in die tijd twee verzoeken binnen voor een groot evenement in het café. Alle twee, ook toevallig, voor begin oktober. Dat was de laatste zet in de rug. Het grand café was nog een lege ruimte. Er was nog niets af. Maar ik zei: ‘Prima, ik zorg dat het café dan open is.’’ Met heel veel hulp van vrienden en kennissen en leden van de kerkelijke gemeente waar ik lid van ben, heb ik het net op tijd gered.’’
Op 4 oktober 2012 opende grand café Milarca zijn deuren. Maar Wederfoorts eerdere twijfels bleken al snel gegrond. ,,Mijn man verwachtte veel bezoek van treinreizigers. Mensen die voor of na hun rit nog even gezellig langs kwamen. Maar zo gaat het niet op Santpoort Zuid. Als mensen om vijf over half de trein moeten hebben, komen ze om drie over half en het liefst om vier over half aan. En als ze terugkomen, gaan ze linea recta naar huis. Nee, van het spoor moet ik het niet hebben.’’
Waarvan dan wel? ,,Mijn Caribbean Night op vrijdag. Die loopt heel goed. En van de evenementen die ik organiseer. En van mijn vaste gasten. Maar ik geef toe, de zaak is nog niet rendabel. Daar moet ik flink aan trekken.’’ Eén van de manieren waarop ze dat wil doen, is door op de bovenverdieping van het station een bed & breakfast te beginnen. Die etage is nu nog bewoond, maar Milarca Wederfoort heeft begrepen dat die in de loop van 2014 leegkomt. ,,Ik ben er al plannen voor aan het maken. Het is een bijzondere plek waar ik heel veel mee kan doen. Vooral ook als ik het veld naast het station erbij kan betrekken. Ik ben er van overtuigd dat het bezoekers zal trekken. Dit is een mooi gebied. Er moet alleen wat meer leven in de brouwerij komen. En daar kan station Santpoort Zuid voor zorgen.’’
Heel veel spoorherinneringen zijn er niet meer te vinden in het interieur van het grand café. Het loket is verdwenen en het wachtlokaal is niet echt meer herkenbaar als wachtruimte. ,,Dat is niet door ons weggehaald, hoor. Integendeel, ik vind het hartstikke jammer dat zo veel zaken zijn verdwenen. Het was hiervoor een huisartsenpraktijk en een ruimte voor een fysiotherapeut. Ik weet niet wat zij hebben verwijderd, maar het interieur was in elk geval behoorlijk vertimmerd.’’
Toch zijn er nog een paar originele details. De ramen en de deuren bijvoorbeeld, hoewel dat in een enkel geval noodgedwongen is. ,,Een van de buitendeuren was niet erg best meer. Het zou misschien beter zijn geweest om een nieuwe te laten maken. Maar dat is erg duur. Het is geen deur die je even bij de Gamma haalt. Dus we hebben hem maar opgelapt. Zie je dat niet? Nou, dan hebben we dat goed gedaan.’’
Het meest in het oog springende overgebleven onderdeel van het stationsinterieur is een schuifdeur met een knalgele deurknop. Hij steekt enorm af in het verder chique, gedempt grijze interieur. ,,Zo was hij, en zo laten we het. Ik vind dat wel grappig. Dan kun je zien dat het authentiek is.’’ Niet origineel, maar wel bijzonder, is de bar. Die staat volgens Milarca Wederfoort exact op de plek waar de kaartjes werden verkocht. ,,Zonder dat ik het wist. Tijdens de verbouwing zei ik: ‘Hier moet hij komen’. Anderen vroegen nog of hij hier niet beter ergens anders kon staan, want hij staat best een eind van de muur. Maar ik voelde dat deze plek het helemaal was. Later hoorde ik van een oude conducteur dat precies híer het loket stond. Opmerkelijk, hè?’’
Loket of geen loket, volgens Milarca Wederfoort komen er geregeld mensen binnen om een kaartje te kopen. ,,Ik denk wel eens: zal ik de NS bellen en vragen of ik dat ook echt kan doen? Nou ja, zelf kaartjes verkopen gaat natuurlijk niet meer. Maar laten ze hier zo’n automaat neerzetten. Is het toch weer een echt station.’’
Sporen 